Het Verhaal Van Een Moeilijke Jeugd

2024 Auteur: Harry Day | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 15:51

"We komen allemaal uit de kindertijd", "alle problemen komen uit de kindertijd", "alle psychologische problemen van een volwassene komen voort uit conflicten en spanningen die in de kindertijd zijn opgedaan". Heel vaak en op verschillende manieren hoor je zo'n uitspraak. Hoe eerlijk is dit standpunt? Ik geloof dat moderne psychologische counselingpraktijken het belang van een jonge leeftijd enorm overschatten. Tegelijkertijd wil ik niet zeggen dat het totaal onbelangrijk en onbelangrijk is. Natuurlijk is het mogelijk en noodzakelijk om met de grieven en ervaringen van jongs af aan om te gaan. Maar in de praktijk zijn er heel vaak situaties waarin alle pogingen om de huidige mentale problemen op te lossen alleen worden gereduceerd tot "kinderconflicten". En dit is naar mijn mening al fout, leidt vaak een persoon op het verkeerde spoor en vermindert uiteindelijk de uiteindelijke uitvoering van het werk. Inderdaad, als we klein zijn, is ons leven niet van ons. In feite is een minderjarige eigendom van zijn ouders en de ouders beslissen hoe ze met hem omgaan. Vroeger werd dit direct en ondubbelzinnig gezegd, in de moderne beschaafde wereld zijn de regels veel veranderd (en het is goed dat ze zijn veranderd), maar de essentie blijft hetzelfde. De psyche van het kind is van zijn ouders, zij ontwikkelen deze naar eigen inzicht en zij zijn verantwoordelijk voor het resultaat. En dit is normaal, het is altijd zo geweest en zal altijd zo zijn. Een persoon kiest niet waar hij wordt geboren - in een paleis of in een stal. Een persoon kiest zijn ouders niet. Goede mensen hebben kinderen, en slechte mensen hebben ook kinderen. En wij kunnen dat kind zijn. Het heeft geen zin om aan de hemel te vragen - "waarom ik", "waarom precies zo, waarom met mij." Niet waarom, alleen omdat de kaarten liggen. Er is een startpositie, we hebben geen invloed op de initiële opstelling, wat we gaven is dat we aan het spelen zijn, we hebben één poging, de zetten kunnen niet opnieuw worden gespeeld. Bovendien wordt het debuut voor ons gespeeld door andere spelers, ze worden willekeurig verdeeld, ze kunnen bekwaam of niet bekwaam zijn, bekwaam of niet bekwaam, ook wij hebben hier geen invloed op. Op een gegeven moment beginnen ze ons in staat te stellen onafhankelijke beslissingen te nemen, hoe meer we ze maken, hoe meer je in staat bent om gebeurtenissen te beïnvloeden, in welke richting dan ook. Tegen die tijd hebben we al een opening die niet door ons is gespeeld, we vinden het misschien leuk, misschien vinden we het niet leuk, we zijn niet verantwoordelijk voor deze beslissingen. Hoewel ze onze psyche en ons leven direct beïnvloeden, hebben we ze niet geaccepteerd, we hebben ze niet geïmplementeerd, we zijn er niet verantwoordelijk voor. Maar verder is het al onze verantwoordelijkheid. En je hebt te maken met wat is, en niet met wat we zouden willen. Dit zijn de regels van dit spel. Er zullen geen anderen zijn. We tekenen voor het feit van ons bestaan, er is geen andere toestemming vereist. Het gereedschap is de psyche, het tempo is het leven. Plezier hebben. De stam werd uitgedeeld om te draaien, zoals je weet. Ik wilde een machinegeweer, heb je een musket? Sorry, willekeurig. Niet alle ouders zijn standaard goed. Nee, we hoeven niet standaard dankbaar te zijn. We moeten zorgen en helpen, dit zijn formele verplichtingen om de schuld terug te betalen. Om lief te hebben, nee, dat hoeven we niet, het hangt er al vanaf. En het kan heel goed zijn dat onze ouders specifiek onze psyche niet op de beste manier hebben behandeld. Dominante, overheersende moeder en afstandelijke, onverschillige vader. Of vice versa. Iemand had een hekel aan en miste warmte, iemand was overbemind en gewurgd in hun armen. Te hard geëist of te verwend en verwend. Hebben een hoog zelfbeeld en opzettelijk onvervulbare eisen aan de wereld verhoogd, of een verlaagd zelfrespect en opzettelijk onmogelijke eisen aan zichzelf. Enzovoort. Maar op het moment dat dit gebeurde, waren we kinderen. Wij zijn niet verantwoordelijk voor wat er met ons leven is gebeurd. Onze psyche was niet ons eigendom. Maar nu zijn we volwassen. Onze psyche is alleen van ons, het is nu ons privé en onvervreemdbaar bezit. Voor eeuwig. We hebben documenten voor het recht om ons leven te bezitten, een paspoort genoemd. Wat er eerder met ons hoofd is gebeurd, is een reeds volbrachte gebeurtenis, we kunnen ze niet beïnvloeden. Maar dat was allemaal lang geleden, tien jaar geleden, twintig jaar geleden, dertig jaar. Maar wat er nu met het hoofd gebeurt - we kunnen dit zelfs heel erg beïnvloeden. In plaats van ons zorgen te maken over het verleden dat we toch niet kunnen veranderen, is het niet beter om ons zorgen te maken over het heden dat we wel kunnen veranderen? En zelfs als we accepteren dat in het verleden alles slecht en verschrikkelijk was. Of niet helemaal verschrikkelijk, maar niet erg goed. En stel dat we een psyche zijn gemaakt die niet helemaal bij ons past. Wat niet adaptief is, wat problematisch is, niet optimaal werkt, gemakkelijk kapot gaat, ons leven ernstig verpest, we willen het graag repareren. En ja, we hebben het niet op deze manier gemaakt, het zijn ze allemaal. Wij hebben er niets mee te maken. Maar het is nog steeds onze eigen psyche. Wat maakt het uit hoe en waarom het in het verleden kapot is gegaan, het is veel interessanter en belangrijker hoe het nu te repareren? Daarom is de analyse van jeugdtrauma's een zeer secundaire activiteit, is het geen doel op zich en heeft het alleen en uitsluitend waarde in termen van het beantwoorden van de vraag "kunnen we uit deze analyse enkele bruikbare conclusies trekken?" Het enige criterium is prestatie. Je kunt het verleden demonteren, je kunt het niet demonteren, het hangt allemaal af van het antwoord op de vraag "waarom heb ik dit nodig en welk praktisch voordeel kan ik hieruit halen?" In de psychotherapeutische praktijk kom ik dit vaak tegen. Het therapeutische verzoek kan heel verschillend zijn, maar over het algemeen is de persoon niet tevreden met het werk van zijn psyche, hij wil het probleem graag oplossen, maar begrijpt niet echt hoe. Anders zou ik geen hulp vragen. Het is heel natuurlijk dat hij daarvoor de situatie zelf probeert te corrigeren, probeert erachter te komen, populaire psychologische literatuur leest. En in de poppsychologie klinkt het massaal dat "alle problemen van jongs af aan groeien, omgaan met je jeugdtrauma's." Deze opvattingen zijn historisch ontwikkeld en komen voort uit de psychoanalytische traditie. Psychoanalyse is de allereerste en oudste van de bestaande trends, het beeld is overgenomen door de massacultuur, iedereen heeft gehoord van Freud, iedereen heeft een psychoanalytische bank in de bioscoop gezien, de psychoanalyticus = psychotherapeut wordt nog steeds vaak gelijkgesteld in de hoofden van mensen. Dit is niet waar, maar het is niet slecht of goed, het is gewoon een gegeven. Het is wat het is. En in de psychoanalyse is het concept van 'intern conflict' een van de sleutelwoorden, en traditioneel wordt zeer veel aandacht besteed aan vroege ontwikkeling en de gevolgen ervan voor de volwassen psyche. En als er voor een derde, nutteloos nieuwsgierige lezer hiermee geen problemen zijn, dan is voor een persoon die besloot het probleem niet alleen voor de algemene ontwikkeling op te lossen, maar die een oplossing voor zijn probleem wil vinden, dat wil zeggen, hij persoonlijk geïnteresseerd en emotioneel betrokken is, zijn er voor hem in het voorgestelde model bepaalde risico's. Vaak zijn mensen overmatig geïndoctrineerd met dit 'kinderachtige concept', en de hele analyse, al het begrip van hun eigen psyche wordt teruggebracht tot deze 'conflicten en psychotrauma's'. Hierdoor steken ze hier veel tijd en moeite in, maar zijn er geen zichtbare veranderingen in het leven. Omdat de vraag aanvankelijk verkeerd werd gesteld. Nou, oké, je hebt je oude problemen ontdekt, waarna het beter of niet beter werd, maar wat wilde je aanvankelijk - het verleden ophelderen of het heden veranderen? Ik wil nogmaals benadrukken dat ik de waarde van deze benadering niet ontken en u ook niet aanspoor om er helemaal van af te zien. Het kan heel vaak nuttig zijn. Wanneer het sleutelmoment van het probleem bijvoorbeeld de relevantie van oude grieven is, hebben gebeurtenissen uit het verleden invloed op onze echte, de dode man grijpt de levenden, deze persoon heeft alleen onaangename ervaringen en ongemak, en geen voordeel. Dan is dit een klus om mee te werken. Maar het is nuttig om te begrijpen dat kinderanalyse geen doel op zich is. Het doet niets op zichzelf, het is geen oplossing. Het is slechts een hulpmiddel, een van de vele. Het kan nuttig zijn, maar het is ook vaak nutteloos, afhankelijk van de situatie. Maar om jezelf volledig onder te dompelen in dit model en halsoverkop in de ervaringen van kinderontberingen te duiken, is een opzettelijk verkeerde weg.

Stel je voor dat je een auto uit je handen hebt gekocht. Gebruikte auto. En laten we zeggen dat je niet erg blij bent met de manier waarop de vorige eigenaren ermee zijn omgegaan. Veel problemen en storingen. De kaarsen zijn overstroomd, het chassis klopt, er zit een kras op de deur, de starter is in beslag genomen. Nou, ik heb deze, er was geen geld voor een andere. Wat nu? En je kunt gewoon blijven rijden zoals het is, dat doen veel mensen. En je kunt eindeloos aanstoot nemen aan de vorige eigenaren dat ze zo onzorgvuldig zijn behandeld en een goede auto hebben geschud. Of, integendeel, om te begrijpen en te vergeven. Je kunt dat, je kunt dat, maar waarom? Wie kan het schelen? De auto is al van jou. U staat geregistreerd, uw eigendom, u gebruikt het, u beslist aan wie u het beheer nog meer toevertrouwt. Ze is wie ze is. En in plaats van je druk te maken over de uitbuiting van de vorige eigenaren, zou het niet nuttiger zijn om de bestaande problemen op te lossen? Het verleden zal niet veranderen van wat we erover denken. We kunnen er niets aan doen. Maar met het heden kunnen we doen wat we willen. Iedereen heeft een complexe, continu lerende besluitvormingsmachine onder zijn schedel. Zoogdieren zijn de best opgeleide dieren, primaten zijn de best opgeleide zoogdieren en de mens is de best opgeleide primaten. Het systeem leert en traint voortdurend, niet alleen in de kindertijd. Dit is wat we 'levenservaring' noemen, dit is waarom 'mensen met de jaren wijzer worden'. Niet alles natuurlijk, en niet altijd, maar als iemand zijn cognitieve machine op een redelijke manier gebruikt, krijgt hij gegarandeerd resultaat over een lange afstand. Altijd en zonder opties. Je doet iets, je krijgt een resultaat, goed of slecht. Je doet niets, je krijgt niets. En als we om wat voor reden dan ook niet tevreden zijn met hoe het systeem werkt, dan is het primair van belang om de mechanica van wat er gebeurt te begrijpen en dit te corrigeren. Is het systeem niet goed getraind? Antwoord: hertrain het systeem. Dit kan gebeuren (en gebeurt vaak) vanwege "natuurlijke redenen" en vanwege "levenservaring", simpelweg omdat in de loop van de tijd veel gebeurtenissen met ons gebeuren, de psyche leert van deze reeks gebeurtenissen en na verloop van tijd oude fouten corrigeert. Daarom worden we slimmer naarmate we ouder worden, zodat onze psyche na verloop van tijd efficiënter wordt. Of je kunt de psyche gericht omscholen, het vraagt extra inspanning, het vraagt extra kennis, maar we hebben ook sneller resultaat. Je kunt wachten tot "het leven leert", maar het zal tijd kosten. Misschien 5 jaar, misschien 10 jaar. Of je kunt geforceerd omscholen en we krijgen hetzelfde resultaat in een paar maanden, zes maanden of een jaar. In ieder geval kunnen we met enige waarschijnlijkheid voorspellen, maar we kunnen niet precies weten wat er in de toekomst met ons zal gebeuren totdat we in deze toekomst aankomen. We kunnen de toekomst beïnvloeden, maar we weten het niet zeker. We kennen het verleden, maar we kunnen er geen invloed op uitoefenen. We hebben alleen het heden. Daarom heb ik altijd gezegd en gezegd: een moeilijke jeugd is geen excuus. Iedereen heeft een moeilijke jeugd. Ze hebben allemaal houten speelgoed en allemaal hoge vensterbanken. Dit is een geslaagd evenement. We kunnen het positief of negatief beoordelen, maar in feite is het evenement al neutraal voor ons. Het is nuttig om te begrijpen wat er is gebeurd, maar het heeft geen zin om je zorgen te maken.