Dol Zijn Op! Of Misschien Angst?

Video: Dol Zijn Op! Of Misschien Angst?

Video: Dol Zijn Op! Of Misschien Angst?
Video: ELBERT HEEFT HOOGTEVREES!! - TOPDOKS EXTRA 2024, Mei
Dol Zijn Op! Of Misschien Angst?
Dol Zijn Op! Of Misschien Angst?
Anonim

Volgens de resultaten van het luisteren naar de radio van het fantasietheater Danilina A. G. "12 stappen om lief te hebben."

De oplossing voor de kwestie van wel/niet scheiden, scheiden/niet scheiden, komt altijd neer op het oplossen van de vraag "Houden we van onze partner of proberen we hem te bezitten?!" Want als we liefhebben, moeten we loslaten. Een moeder, als ze van haar kind houdt, moet hem op een dag op een vrije en onafhankelijke reis laten gaan, anders wordt hij nooit volwassen, wordt hij niet volwassen en kan hij niets aan zijn eigen kinderen doorgeven. De enige vorm van gedrag van een vrouw die door haar man is bedrogen, als ze van hem houdt, is loslaten. De enige manier om je partner bij je te houden, is door hem te vertrouwen, hem vrijheid te geven. Want als partners geen vrijheid krijgen, dan houden we niet van ze, we willen niet dat ze volwassen worden en hun eigen wezen, leven hebben.

Ware liefde, vreemd genoeg, is verstoken van interesse in elkaar. Ware liefde stelt je in staat je partner te ondersteunen zodat hij een ander persoon blijft: niet zoals ik, noch volledig mijn mening delen, noch een deel van mij, maar iets heel anders dat we ons hele leven op onze eigen manier kunnen begrijpen. Karl Barth, de Zwitserse filosoof en theoloog, merkte terecht op: 'God is totaal anders.'

En dit alles lijkt goed, heel duidelijk, zo niet vanwege de angst in ons. Want de erkenning en verering van de Ander in de Ander wordt altijd tegengewerkt door onze angst.

"Een lafaard kan geen liefde tonen. Dit is het voorrecht van de dapperen." (Mahatma Gandhi)

En dat is het inderdaad ook. Het feit is dat projecteren, oplossen in een ander, terugkeren naar huis, in de baarmoeder allemaal eenvoudige manieren zijn om angst te overwinnen. Maar de erkenning dat je partner een andere persoon is, en noch je functie, noch een middel of hulpmiddel dat je helpt je angst te overwinnen, is de belangrijkste taak in onze relatie.

"Liefhebben is een ander het leven wensen. "(Gezegende Augustinus)

We willen altijd terugkeren naar het primaire object, naar huis, in de baarmoeder, omdat ons hele leven vol is van trauma, lijden, onrecht.

Het gevoel van iets vaags dat voor ons zou kunnen zorgen, beschermen, ondersteunen, in momenten van ziekte, gevoelens van onze eenzaamheid, verdriet, ongeluk, het gevoel beroofd te zijn van een moeilijk te definiëren goed, wordt in de psychoanalyse het verlangen naar het primaire voorwerp. Geen enkel woord in de taal komt niet exact overeen met dit verloren primaire object. Als we zeggen dat we iemand nodig hebben die ons kan begrijpen, bedoelen we iets dat ons zal voelen, ondersteunen, ons de weg wijzen, beantwoorden aan onze verlangens, ons de vereiste hoeveelheid plezier schenken, iets dat ons zal redden van persoonlijke, individuele, en bijna ondraaglijke verantwoordelijkheid voor het leven. Natuurlijk beschouwt de psychoanalyse de moeder zelfs als zo'n primair object of primair Ding. En zelfs niet zozeer een ouder als wel een specifieke persoon, maar eerder het gevoel van deze moeder in ons, die ons zal redden en allerlei ongenoegen zal wegnemen. De baby huilt - de moeder geeft de borst en bevredigt zijn verlangens als automatisch, volgens zijn wil, volgens zijn gehuil. Op een nog eenvoudigere manier werd in al onze behoeften voorzien in de baarmoeder toen we nog embryo's waren. We maakten deel uit van één geheel dat aan al onze behoeften, al onze verlangens voldeed, en we hoefden daar zelf geen moeite voor te doen.

Ons hele leven worden we getraumatiseerd door dezelfde ouders, kleuterscholen, scholen, leraren. Kan een persoon die van ons houdt voor zijn geliefde een remedie zijn voor angst, onzekerheid, zijn steun en steun? Of is het de taak van een geliefde om te zeggen "maar je zou hier niet weggaan, je bent vrij."?

Voor de praktische kant is het belangrijk om te begrijpen dat een persoon altijd fundamenteel tweevoudig is, en we zullen nooit in staat zijn om volledig van angst af te komen, we hebben altijd de steun van onze dierbaren nodig, we kunnen altijd een remedie zijn voor elkaars angst. En we kunnen elkaar altijd vrijuit laten gaan. Het is erg belangrijk om aandacht te besteden aan het woord " Kan", maar niet " moeten"Het enige wat we hoeven te doen is voelen dat ik de geliefde, partner, niet ben. Hij heeft zijn eigen pad, zijn eigen roeping, zijn eigen intenties.

"Het voorrecht van het leven is om te worden wie je werkelijk bent." Met andere woorden, van geboorte tot dood moeten we zo dicht mogelijk komen bij wie we kunnen worden.

Niet ten koste van een ander, maar zelfstandig naderen tot wie ze kunnen zijn. En steun en zorg voor elkaar bestaat uit wat mijn geliefde kan worden, hoe ik hem daarbij kan helpen, hoe hij zijn capaciteiten in hem kan vinden. Dit is waarom je de geliefde als volledig Ander moet voelen.

Het belangrijkste in de structuur van relaties is de mogelijkheid tot dialoog. Iedereen is onafhankelijk en iedereen heeft zijn eigen wezen, zijn eigen levenservaring. Dialoog is liefde, het is een wending naar een ander met heel je wezen, met al je gevoelens. Want als er geen levendige vertrouwelijke dialoog tot stand komt, als we bang blijven voor de intimiteit van een ander, dan leidt dit gemakkelijk tot waanzin. Welnu, als bijvoorbeeld na weer een ruzie een van de partners besluit om naar de bergen te gaan en de rest van zijn leven te mediteren, dan zal hij uiteindelijk gewoon beginnen te praten met geesten, energieën, dan zal hij gek worden. Hij zal fragmenten van zijn eigen psyche doen herleven.

Om niet tegen zichzelf te gaan praten, zodat zo'n opwekking niet plaatsvindt, heeft een persoon een andere persoon nodig, levende mensen met wie men een dialoog kan voeren. Dialoog tussen mij en een ander is een bron van opgroeien, persoonlijkheidsontwikkeling: ik probeer meer te worden dan ik, omdat je me boven mezelf laat uitstijgen boven mijn egocentrisme om in jou een andere persoon te herkennen, een vrij wezen. En tegelijkertijd wil een specifiek ik, een eenzame man, echt genegenheid, zorg, seks, absolute conditionering en afhankelijkheid van mijn leven van jou, lieverd.

Dit komt omdat er in mij iemand is die in staat is om boven zichzelf uit te stijgen en te groeien, poëzie te schrijven en schilderijen te schilderen, de wereld te begrijpen en te begrijpen. En er is een klein kind dat jouw zorg en aandacht nodig heeft. En het probleem is dat deze twee delen van één ik absoluut gelijk zijn. Er is niets belangrijker of minder belangrijk - ze zijn gelijk! Aan de ene kant wil ik het echt vergeten en in slaap vallen, zoals Lermontov droomde, tegen je borst kruipen, rustig huilen en in slaap vallen als een kind. Aan de andere kant wil ik onafhankelijkheid, afscheiding van jou, en dat is nodig om de betekenis in jouw ogen te voelen. En als ik in diepe afhankelijkheid van jou ben geraakt, en ik mijn leven door jou definieer, dan herinner jij me hieraan, en ik herinner jou aan jouw onafhankelijkheid. Dat om je leven vol en interessant te maken, je opleiding en werkervaring nodig hebt. Anders begin je me als echtgenoot te irriteren. En tegelijkertijd wil ik dat je me met bewonderende ogen aankijkt, als een leider, een man, een knappe man. Je moet alleen onthouden dat ik altijd twee kanten heb. Ze wisselen voor elk afzonderlijk van plaats in hun eigen ritme, maar blijven toch twee kanten van dezelfde medaille.

Wat is er nodig om van angst af te komen? - moed!

En allereerst is het nodig om jezelf de fundamentele vraag van de relatie te stellen: "Van wat ik van mijn partner wil, wat moet ik voor mezelf doen?"

Als ik bijvoorbeeld wil dat de ander mij voortdurend bewondert, voor mijn gevoel van eigenwaarde zorgt, dan zijn mijn verwachtingen duidelijk aan het verkeerde adres en moet mijn vraag duidelijk omgevormd worden tot een ander: wat ga ik vanaf vandaag doen om te beginnen mezelf respecteren om voor je zelfrespect te zorgen?

Als ik andere zorg verwacht, ouderlijke zorg, verlossing van angsten en zorgen, dan betekent dit dat ik niet een heel volwassen persoon ben, ik probeer een kind te blijven en wil niet echt nadenken over de betekenis van wat ik zelf wil.

Zodra een van de partners over deze vragen begint na te denken, begint hij zijn eigen sokken en overhemden te wassen, eten te bereiden, zich bezig te houden met en interesse te tonen in die dingen en dingen die hij van de ander verwachtte - alle, soms de meest hopeloos, relaties beginnen te herstellen.

Als ik stappen begin te nemen die mijn respect voor mezelf vergroten, als ik niet wacht tot een ander voor me zorgt, maar voor hem ga zorgen, verwacht ik niet dat hij me van mijn angsten zal verlossen, maar ik probeer om hem als iemand anders te zien en te begrijpen waarom hij bang is en ik hem help om van deze angsten af te komen, begint de kloof tussen de twee vanzelf te groeien.

Aanbevolen: